offline
- STELA_NOIR
- Počasni građanin
- Pridružio: 16 Apr 2007
- Poruke: 705
|
Psihologija je skup akademskih, kliničkih i industrijskih disciplina koje se bave proučavanjem, objašnjavanjem i predviđanjem ponašanja, razmišljanja, osjećaja (emocija), motivacije, ljudskih međuodnosa i njihovih potencijala.
Često ljudi pogrešno pomišljaju da su psiholozi čudotvorci, da umeju da čitaju misli, da se bave telepatijom ili da su hipnotizeri. Parapsihologija se bavi proučavanjem neobjašnjivih parapsiholoških pojava. Ona je nenaučna i nepriznata nauka. Psihologija je priznata nauka koja se bavi pojavama koje su naučno proverene i dokazane.
Laici ponekad izjednačavaju psihologiju sa psihijatrijom. Psihijatri stavljajaju u jezgro svog interesivanja organsku osnovu duševnog poremećaja, dok psiholozi proučavaju probleme življenja. Iz ovoga proizilazi da se psiholozi bave zdravim ljudima, dok se psihijatri bave duševno poremećenim ljudima. Psiholozi traže način kako da zdrav čovek živi još zdravije, a psihijatar medikamentima leči organski bolesnu
osobu.
Psihologija se kao nauka sredinom XIX veka izdvojila iz filozofije zahvaljujući Vuntu. Vilhelm Vunt, nemački filozof i psiholog, je 1874, objavio svoju knjigu „Fiziološka psihologija” kojom je psihologija odvojena od medicine i filozofije. Godine 1879. Vunt je osnovao i prvu psihološku laboratoriju.
Psihologija je grčka kovanica nastala od reči „psiho”(duh) i ”logos”(nauka). U prevodu bi to značilo "nauka o duši".
Psihologija se bavi proučavanjem psihičkog života. Psihički život čine: psihički procesi (opažanje, učenje, mišljenje, osećanja, motivacija i dr.), psihičke osobine (navike, sposobnosti, interesovanja, sposobnosti i dr.) i manifestacije u ponašanju (u postupcima i reagovanjima)
To je nauka koja proučava psihički život ljudi i životinja, a na osnovu proučavanja ponašanja i neposrednog iskustva. Teorijski zadatak psihologije je upoznavanje karakteristika i zakonitosti psihičkog života, a praktični zadatak se odnosi na primenu rezultata psiholoških istraživanja u praksi.
Dopuna: 01 Jun 2007 13:50
Definicija i teorijski pristup emocijama
Ljudi nisu samo racionalna bica koja svoje postupke i htjenja preduzimaju iskljucivo na osnovu umnog misljenja i zakljucivanja. Mnogi nasi postupci bivaju izazvani i drugim ciniocima, kao sto su npr. emocije (osjecanja). Emocije se stoga mogu definisati kao dozivljaj naseg vrijednovanja i subjektivnog odnosa prema stvarima, ljudima, dogadjajima i prema sopstvenim postupcima (1).
Postoji ne samo u nasem jeziku vec i u mnogim drugim jezicima veliki broj izraza koji izrazavaju razlicita emocionalna stanja, a to su: radost, zalost, ljubav, saucesce, simpatija, ponos, zluradost, oholost, stid, zahvalnost, briga, strepnja, ocekivanje, nada itd. Emocije su u toku svog razvoja propracene spoljasnjim i unutrasnjim promjenama. Znacajni spoljsnji znaci emocija su izrazi lica, tjelesna napetost, glasovne reakcije i sl. Isto tako postoje i unutrasnji pratioci kao karakteristicne promjene u radu pojedinih organa.
Kod snaznijih emocija javljaju se izrazite promjene kod disajnih i probavnih organa, zatim u radu zlijezda. Kao posljedica izvjesnog emocionalnog stanja covjek moze da se zacrveni, da preblijedi, da se smije, place, povuce u stranu ili da pridje blize, da zagrli ili napadne itd.
Emocije kod djece javljaju se relativno rano, ali u pocetku su jes nediferencirane. Sa razvojem djeteta njegove emocije se ispoljavaju na odredjeniji nacin. Ukoliko se dijete vise razvija i njegove emocije se sve vise diferenciraju kao npr. strah, ljutnja, ljubomora itd. Kod djece je urodjena sposobnost za emotivno reagovanje, a ne kao reakcija straha od neke zivotinje ili predmeta, sve to djete stice ucenjem.
|
